Asany powinny stać się integralną częścią naszego stylu życia na każdym jego etapie, nawet kiedy przestają być najważniejszą częścią praktyki jogi. Każdy powinien ćwiczyć asany przynajmniej pół godziny dziennie, aby zapobiec nasileniu się którejkolwiek z dosz.

Niemowlęta w naturalny sposób są elastyczne i mogą wykonywać ruchy, których dorośli, nawet bardzo sprawni, nie są w stanie wykonać.

Dzieci są z natury aktywne fizycznie i mocne, lubią bawić się i biegać, sprawdzać wszelkie możliwości ruchu fizycznego. Dzieciństwo to ten okres życia, w którym należy rozpocząć praktykę asan, aby zapewnić sobie fundament właściwej postawy i elastyczności na całe życie.

Starość, która zaczyna się w wieku około sześćdziesięciu pięciu lat, to okres wata. Płyny w naszym ciele zaczynają stopniowo wysychać, a witalność zmniejsza się. Stawy stają się sztywne, mniej elastyczne, co prowadzi do artretyzmu. Asany to jeden z najlepszych sposobów, by przeciwdziałać procesowi starzenia się i zapobiegać gromadzeniu się wata.

Asany wymagające ruchu (vinyasas) są przeznaczone przede wszystkim dla osób młodych, u których przeważają cechy radżas, czyli związane z działaniem. Muszą one rozwijać ciało – ich umysł nie jest jeszcze dojrzały. Po ukończeniu dwudziestego czwartego roku życia tego typu pozycje należy stopniowo zastępować asanami o bardziej wewnętrznym charakterze, z naciskiem na rozwijanie umysłu, a zwłaszcza na studiowanie nauk duchowych.

Po czterdziestym ósmym roku życia wchodzimy w okres, w którym wewnętrzny umysł rozwija się, w miarę jak słabnie energia fizyczna. W tym czasie medytacja staje się ważniejsza niż asany.

Po siedemdziesiątym drugim roku życia umysł rozwija się w jeszcze większym stopniu, a energia fizyczna zaczyna zanikać. To powinien być okres głębokiej medytacji, należy jednak kontynuować praktykę asan, aby przeciwdziałać procesom starzenia się.

Asany są korzystne dla osób wszystkich konstytucji, choć na rożne sposoby, a wykonywane prawidłowo mogą zrównoważyć wszystkie dosze.

Ćwiczenie asan najbardziej jest potrzebne osobom typu wata, które z natury są bardzo podatne na zaburzenia postawy. Dla osób typu kapha, które zwykle mało się ruszają i są powolne, wskazane są bardziej aktywne rodzaje ćwiczeń, w tym asany lub podskoki o cechach radżas, wymagające ruchu. Osoby typu pitta zazwyczaj potrzebują asan działających wychładzająco na ich ognisty i pełen skupienia temperament.

Fragment książki Joga i ajurweda. Samouzdrowienie i samourzeczywistnienie. Dawida Frawleya. Książka ukazała się w serii a-ajurweda.pl, nakładem wydawnictwa A-ti information services.